Pomysł na rabatę. Złoto i purpura

Założoną tuż przy żwirowej ścieżce rabatą możesz się cieszyć za każdym razem, gdy obok niej przechodzisz. Dzięki zimozielonemu wrzoścowi i epimedium, które zimą nie gubi liści, ziemia nigdy nie świeci pustką.

Chociaż dominują tutaj tylko dwa kolory – złotożółty i purpurowy – rośliny zostały tak do siebie dobrane, żeby wzrok mógł przeskakiwać z miejsca na miejsce i zawsze mógł znaleźć coś ciekawego.

Przy samej krawędzi ścielą się najniższe gatunki: wrzosiec, epimedium i wilczomlecz, pomiędzy którymi rozlewają się kępy wyższych od nich pachnących narcyzów. Gdy narcyzy zakończą kwitnienie, ich miejsce płynnie zajmą dorodne piwonie, których bordowe liście już dorównują wysokością narcyzom. Niektóre rośliny, tak jak nandina domowa, w marcu i kwietniu pełnią jeszcze rolę wypełniaczy, ale i one później będą miały okazję zabłysnąć. Najwyższe piętro tej rabaty tworzą jaskrawo ubarwiony klon palmowy ‘Bloodgood’, młody mamutowiec olbrzymi oraz kalina japońska, obsypana śnieżnobiałymi kwiatami.

Ta rabata szybko pnie się w górę, dzięki czemu można ją założyć nawet na wąskim pasie ziemi przy ścieżce lub przy ogrodzeniu.

Tworząc podobne dwukolorowe zestawienia pamiętaj, że nie wszystkie gatunki muszą być jaskrawo ubarwione, bo efekt harmonii i płynnego przechodzenia jednej barwy w drugą najlepiej osiąga się dzięki roślinom, które łagodnie łączą ze sobą dwa najbardziej skrajne kolory. W tym wypadku punktem wspólnym dla jaskrawego wilczomlecza i wyrazistego wrzośca jest finezyjne epimedium.

Fot. Bożka Piotrowska

Wilczomlecz pstry (Euphorbia epithymoides)

Tworzy półkuliste kępy o wysokości do 40 cm. Już wczesną wiosną wytwarza świeże pędy, które zakończone są baldachami złocistozielonych kwiatów. Dobrze komponuje się z wiosennymi kwiatami cebulowymi. Włóż rękawice, gdy masz z nim do czynienia, bo wydziela trujący mleczny sok.

Fot. Bożka Piotrowska

Narcyz (Narcissus) ‘Pipit’

Mocno pachnące kwiaty rozwijają się po 2-3 sztuki na jednej łodydze. Przykoronek jest początkowo żółty, ale z czasem bieleje. Cebulki należy wysadzić najpóźniej w październiku. Kwiaty rozwijają się w kwietniu. Osiąga do 30 cm wysokości.

Fot. Bożka Piotrowska

Kalina japońska (Viburnum plicatum)

Gałęzie tej kaliny ułożone są horyzontalnie, a wiosną na całej długości obsypują się kremowymi pąkami, z których rozwijają się białe kwiaty. Jesienią przebarwiającym się na purpurowo liściom towarzyszą szkarłatne owoce. Wymaga przepuszczalnej, wilgotnej gleby.

Fot. Bożka Piotrowska

Wrzosiec krwisty (Erica carnea)

Ta niska krzewinka tworzy zimozielone poduchy o wysokości 20-30 cm. Pokładające się na ziemi pędy mogą się ukorzeniać. Pąki kwiatowe zawiązuje późną jesienią i jeśli pogoda jest łagodna, zakwita pod koniec roku. Zwykle kwitnie jednak w marcu i kwietniu. Znosi półcień.

Fot. Bożka Piotrowska

Epimedium pstre (Epimedium x versicolor) ‘Sulphureum’

Doskonała roślina okrywowa do zacienionych miejsc. Sercowate liście wiosną mają bordowe rumieńce, podkreślające jasnozielone unerwienie. Towarzyszą im delikatne, kremowożółte kwiaty. Epimedium jest łatwe w uprawie i nie gubi liści na zimę. Osiąga 30 cm wysokości.

Fot. Bożka Piotrowska

Klon palmowy (Acer palmatum) ‘Bloodgood’

Osiąga do 6 m wysokości. Od wiosny do jesieni jego gałęzie udekorowane są ciemnopurpurowymi liśćmi. Najlepiej czuje się w miejscach nie bezpośrednio nasłonecznionych, z równomiernie wilgotnym podłożem. Można go także uprawiać w donicach.

Tekst: Łukasz Skop, zdjęcie tytułowe Bożka Piotrowska